نایبرئیس انجمن تغذیه ایران نسبت به عواقب گسترده این پدیده از جمله افزایش بیماریهای غیرواگیر و كاهش بهرهوری نیروی كار هشدار داد.
نایبرئیس انجمن تغذیه ایران نسبت به عواقب گسترده این پدیده از جمله افزایش بیماریهای غیرواگیر و كاهش بهرهوری نیروی كار هشدار داد.
حسن قمی، نایبرئیس انجمن تغذیه ایران، با تشریح ابعاد بحران كمتحركی در كلانشهری مانند تهران، تاكید كرد كه ورزش همچنان به عنوان یك «كالای لوكس» در جامعه ما دیده میشود و این نگرش نیازمند تغییر اساسی است.
وی با بیان اینكه آمارها نشان میدهد حدود 60 درصد شهروندان تهرانی دچار كمتحركی هستند، توضیح داد: منظور از كمتحركی این است كه افراد به میزان كافی فعالیت بدنی ندارند. متأسفانه این وضعیت، بیش از نیمی از جمعیت تهران را در معرض بیماریهای غیرواگیر (NCD) مانند دیابت، بیماریهای قلبیعروقی، چاقی، افسردگی و پوكی استخوان قرار داده است.
این كارشناس تغذیه و سلامت، تبعات این شرایط را بسیار گسترده برشمرد و افزود:«كمتحركی هم هزینههای نظام سلامت را به شدت افزایش میدهد و هم منجر به كاهش بهرهوری نیروی كار در سنین اوج فعالیت اقتصادی میشود.
ریشهیابی یك بحران: از طراحی شهری تا سبك زندگی دیجیتال
حسن قمی در پاسخ به سوال مجری برنامه درباره دلایل كاهش شدید تحرك به ویژه در كودكان و نوجوانان، بر لزوم نگاه چندبعدی به این موضوع تأكید كرد.
وی اولین مشكل را ساختار شهری خودرومحور دانست و گفت: شهرهای ما برای پیادهروی یا دوچرخهسواری ایمن، زیرساخت مناسبی ندارند. اگرچه نصب وسایل ورزشی در برخی پاركها اقدام مثبتی است، اما كافی نیست و همه افراد امكان یا تمایل استفاده از آن را ندارند.
وی آلودگی هوا را نیز به عنوان مانعی جدی برای فعالیت در فضای باز نام برد و تصریح كرد: ما همچنان با كمبود فضاهای ورزشی محلی، ارزان و در دسترس مواجهیم.نایبرئیس انجمن تغذیه ایران، هزینههای اقتصادی را عاملی مهم دانست و اظهار داشت: هزینه باشگاههای ورزشی برای بسیاری از خانوادهها بالا است. این تفكر كه ورزش فقط برای افراد دارای وقت و پول اضافی است، باید اصلاح شود. فعالیت بدنی باید به یك روتین روزمره، مانند حمام رفتن، تبدیل شود.
اسارت پشت میزها و صفحات نمایشگر
به گزارش رادیو گفتوگو، حسن قمی در ادامه به تغییر سبك زندگی و مشاغل نیز پرداخت: امروزه غالب مشاغل، پشتمیزنشین هستند و ساعات كاری طولانی شده است. در كنار این، استفاده افراطی از موبایل و شبكههای اجتماعی، جایگزین تحرك و بازیهای فعال شده است. حتی بازیهای خانگی قدیمی كه فعال و گروهی بودند، امروز به سرگرمیهای انفرادی و دیجیتال تقلیل یافتهاند.
وی با تأیید كاهش تحرك حتی در محیط خانه، به یك باور غلط اشاره كرد: بسیاری از مردم تصور میكنند در خانه امكان ورزش وجود ندارد. در حالی كه میتوان از همین فضای دیجیتال برای آموزش و انجام ورزشهای خانگی، حركات هوازی و تمرینات ساده بهره برد.
